شرکتی که در زمینه های مرتبط با رادیو در ایالات متحده فعالیت می کرد ۵۰ میلیون دلار در زمینه توسعه تلویزیون های الکترونیکی سرمایه گذاری کرد. در اولین قدم ها، «دیوید سارنوف» مهندسی روسی به نام «ولادیمیر زورکین» به استخدام این شرکت در آمد. در ۱۹۳۹ شرکت RCA مراسم افتتاحیه نمایشگاه بین المللی نیویورک را از طریق تلویزیون پخش کرد. در این رویداد برای اولین بار یک رئیس جمهور (فرانکلین دلانو روزولت) در تلویزیون سخنرانی کرد.
در همان سال RCA هزینه استفاده از پتنت های فارنسوورث در ارتباط با تلویزیون را پرداخت کرد. پس از آن، شرکت شروع به فروش تلویزیون های خود با تیوپ های نمایشگری در ابعاد ۱۲.۷ در ۲۵.۴ سانتی متر کرد.
اولین برنامه های تلویزیونی البته بسیاری ابتدایی به نظر می رسیدند. بازی های بیسبال پخش شده از تلویزیون تنها با یک دوربین ضبط می شد. علاوه بر این بازیگران فیلم ها باید گرمای چراغ های پر نور صحنه ها را تحمل می کردند و به دلیل محدودیت ها، گریم هایی با رنگ سبز و رژ لب های سیاه روی آنها اعمال می شد، چرا که دوربین ها با رنگ های سفید مشکل داشتند.
آغاز عصر تلویزیون های رنگی
در حالی که تکنولوژی تلویزیون های رنگی از دهه ۴۰ میلادی در دسترس بود اما به دلیل مشکلات ناشی از جنگ جهانی دوم فرصت توسعه محصول فراهم نشد. دلیل این موضوع را باید در کمبود مواد اولیه و نیاز به آلیاژهای متنوع در جنگ جستجو کرد. علاوه بر این کارخانه های متعددی در سراسر جهان درگیر ساخت سلاح بودند. از سال ۱۹۵۳ بود که تلویزیون های رنگی از راه رسیدند.
اولین برنامه رنگی در ۱۹۵۴ از شبکه NBC پخش شد. با این حال به دلیل قیمت بالای این تلویزیون ها و کمبود برنامه های رنگی به دلیل هزینه تولید بالا، تا سال ۱۹۶۵ عرضه گسترده این محصول به بازار رخ نداد. در این سال شبکه های مهم با هم به توافق کردند که از آن به بعد نیمی از برنامه هایشان را رنگی پخش کنند. یک سال پس از آن اولین شبکه تمام رنگی آغاز به کار کرد و در ۱۹۷۲ تمامی شبکه های آمریکایی برنامه های خود را به صورت رنگی پخش کردند.
اولین ایستگاه تلویزیونی در آمریکا
اولین ایستگاه تلویزیون آمریکا در اواخر دهه ۱۹۲۰ و اوایل ۱۹۳۰ میلادی آغاز به کار کردند. اولین ایستگاه تلویزیون مکانیکی که W3XK نامیده می شد توسط جان لوگی برد از مخترعین سیستم تلویزیون مکانیکی ساخته شد. این ایستگاه اولین پخش خود را در ۲ جولای سال ۱۹۲۸ آعاز کرد.
اولین تلویزیون در ایران
در دهه ۳۰ هجری شمسی بود که زمزمه های تأسیس ایستگاه تلویزیون در ایران شنیده شد. «حبیب الله ثابت پاسال» پیشنهاد تأسیس را داد و در سال ۱۳۳۷ مجلس شورای ملی اجازه ایجاد فرستنده تلویزیونی تحت پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران را صادر کرد.
بر اساس گزارش همشهری آنلاین اولین برنامه تلویزیونی در ساعت ۵ بعد از ظهر جمعه یازدهم مهر ماه سال ۱۳۳۷ پخش شد. این فرستنده «تلویزیون ایران» نام داشت و در شروع کار هر ورز ساعت ۶ بعد از ظهر تا ۱۰ شب به پخش برنامه می پرداخت. تلویزیون ایران به صورت خصوصی اداره می شد و درآمدهای خود را از آگهیهای تجاری و تبلیغاتی کسب می کرد. گفته شده که تنها یک سال پس از تأسیس، تعداد گیرنده ها به بیش از ۳۰ هزار عدد رسید. بر اساس گزارش باشگاه خبرنگاران جوان در دهمین سال فعالیت تلویزیون در ایران تنها ۷.۸ درصد از جمعیت کشور تحت پوشش تلویزیونی قرار داشتند و این میزان معادل با ۲۲ درصد جامعه شهری کشور بود.
در سال ۱۳۴۰ فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی در اهواز نصب شد. به مرور حکومت وقت در تأسیس یک شبکه تلویزیونی جدی تر شد و در سال ۱۳۴۳ قرار بر این شد که یک گروه فرانسوی بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی را بررسی کند. در نهایت پخش برنامه های «تلویزیون ملی ایران» به صورت آزمایشی در سال ۱۳۴۵ آغاز شد. در ۱۷ مرداد ۱۳۴۷ اولین مرکز تلویزیون ملی در شهرستان در ارومیه افتتاح شد و مدتی پس از آن مرکز بندرعباس آغاز به کار کرد. پس از انقلاب، نام تلویزیون ملی ایران به «سیمای جمهوری اسلامی ایران» تغییر کرد و در قالب دو شبکه کار خود را ادامه داد.
مسابقات مشت زنی محمد علی کلی خصوصاً با جو فریزر ایرانی های زیادی را به پای تلویزیون می کشاند.
می توان گفت در زمانی که در اواخر دهه ۳۰ شمسی (اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی) تلویزیون به ایران راه یافت در بیشتر کشورهای آسیایی هنوز خبری از تلویزیون نبود. این دوران کمی بعد از دوران طلایی تلویزیون در
سال های ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ بود؛ دورانی که در ایالات متحده برنامه های تلویزیونی به مرور در حال فاصله گرفتن از فرمت رادیویی بودند.
از خاطره انگیز ترین برنامه هایی که در گذشته از تلویزیون در ایران پخش شده می توان به پخش مستقیم سفر سرنشینان آپولو ۱۱ به ماه در سال ۱۳۴۸ هجری شمسی اشاره کرد. مسابقات مشت زنی محمد علی کلی هم از برنامه هایی بود که در گذشته ایرانیان را به پای تلویزیون ها می کشاند. حادثه ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ هم اتفاق دیگری بود که به طور گسترده از طریق تلویزیون در سراسر جهان مشاهده شد.
فناوری های جدید تکمیل کننده تلویزیون
در دهه ۱۹۸۰ میلادی بود که ضبط کننده های نواری ویدیویی به طور گسترده روانه بازار شدند که ضبط و مشاهده برنامه ها تلویزیونی را در دسترس عموم قرار دادند. اما مهمترین مزیت دستگاه ها امکان اجاره و مشاهده فیلم ها در منزل بود. بازی های ویدیویی هم در همین دهه به ویژه در بین جوانان رواج پیدا کرد. در همین دهه با پیشرفت فناوری های شبکه های کابلی و از راه رسیدن شبکه های ماهواره ای بیننده های شبکه ها در سطح بین المللی به شدت افزایش یافت. با این حال به مرور با افزایش تعداد شبکه های تلویزیونی در سطح جهان، بیننده های شبکه ها با ریزش شدیدی روبرو شد.
در ادمه در سال ۲۰۰۰ دیسک های DVD معرفی شدند و تنها ۴ سال بعد فروش آنها از نوارهای ویدیوی VHS فراتر رفت. در ۲۰۰۴ تلویزیون های صفحه تخت و تلویزیون هایی با کیفیت HD معرفی شدند و تنها یک سال بعد به گزینه هایی به صرفه در مقابل تلویزیون های قدیمی با صفحه های محدب بدل شدند.
سونی در سال ۲۰۰۶ سونی دیسک های بلو-ری را معرفی کرد که امکان ثبت اطلاعات تا ۲۷ گیگابایت روی دیسک های یک لایه را فراهم می کرد و البته ابعاد آن هم مشابه با دیسک های قدیمی DVD بود. تقریباً همزمان با نمایش فیلم سه بعدی آواتار، تلویزیون های ۳ بعدی بازار را تحت سلطه خود در آوردند و البته به زودی با افت فروش مواجه شدند. در ادامه تلویزیون های با رزولوشن ۴K از راه رسیدند و اکنون در تلاش برای به دست گرفتن سلطه بازار هستند. در ماه های اخیر تلویزیون های ۸K متعددی معرفی شده اند و به نظر می رسد در سال های آینده جریان بازار جعبه های جادویی را به نفع خود تغییر دهند.