تاريخچه اختراع اتو برقي اتو برقي اولين بار در سال ۱۸۸۲ توسط شخصي به نام Henry W. Seeley، اختراع شد، مخترع نيويوركي “اتو برقي صاف” خود را در ۶ ژوئن ۱۸۸۲ به ثبت رساند. در آن زمان وزن اتوي وي ۱۵ پاوند (۶٫۸ كيلوگرم) بود و زمان زيادي براي گرم شدن اتو صرف مي شد. ديگر اتوهاي برقي اختراع شده در اين سال (از جمله در فرانسه) از طريق جرقه كربن باعث گرم شدن اتو مي شد كه روش خطرناكي بود.
اتو در طي ساليان دور از يك وسيله ساده فلزي كه خيلي سنگين و استفاده از آن سخت بوده تكامل يافته است.
اتو درسال هاي دور از موادي همچون چدن، برنج ، مس ، فولاد و… توليد ومورد استفاده قرار ميگرفت. اتو وظيفه خشك كردن را هم برعهده داشت. ميكروب ها و باكتري هاي موجود در لباس را مي كشت و كپك را رفع مي كرد.
اتو در طي ساليان دراز از يك وسيله ساده فلزي كه خيلي سنگين و استفاده از آن سخت بوده تكامل يافته است. البته گاهي اتوهاي شيشه اي يا ساير مواد هم ساخته مي شد. پيش از اينكه خشك كن هاي گرمايي اختراع بشوند، اتو وظيفه حشك كردن را هم برعهده داشت. ميكروب ها و باكتري هاي موجود در لباس را مي كشت و كپك را رفع مي كرد. در حال حاضر بيش تر اتوهاي مدرن از فلز و پلاستيك ساخته مي شوند و چند ويژگي مانند بخار، كنترل دما و خاموش كننده خودكار دارند.
شايد هزاران سال باشد كه بشر با وسيله اي چروك هاي لباسش را باز كند. اما بيش تر اوقات فقط ثروتمندان بودند كه لباس هايشان چنين مرتب و آراسته بود. چون استفاده از چنين وسيله اي سخت و پرزحمت بود، فقط طبقه اشراف توانايي استخدام كردن فردي را فقط به همين منظور خاص داشتند. حدود ۴۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح يوناني ها اتوي پليسه كننده را براي لباس هاي نخي شان به كار مي بردند. اتوي پليسه كننده غلتك سوزن مانندي بوده است كه حول محوري مي چرخيد و آن را پيش از استفاده گرم مي كردند.
در دوران امپراتوري روم باستان، رومي ها اسباب و وسايل مشابه اتوهاي امروزي داشتند. يكي از آنها دستگاه پرس دستي بود كه با اين پارو يا چكش فلزي تخت به لباس ها ضربه مي زدند و به اين ترتيب چروك ها از بين مي رفت. وسيله ديگر دو تخته چوبي تخت بود كه بين آچاري چوبي قرار مي گرفت. پارچه هاي نخي را بين دو تخته مي گذاشتند و با پيچاندن آچار فشار بيش تري به آن وارد مي كردند و پارچه اتو مي شد.
چيني هاي باستان هم چندين نوع اتوي بدوي داشتند كه اتوي ماهيتابه اي يكي از آنها بود و آن را روي لباس حركت مي دادند تا چروك ها باز شود.
تقريبا تا قرن دهم ميلادي وايكينگ هاي اهل اسكانديناوي هم اتوهاي ساده اي از جنس شيشه داشتند. وايكينگ ها تخت كننده اي به شكل قارچ داشتند كه آن را كنار بخار نگه مي داشتند و گرم مي كردند و بعد آن را روي لباس مي كشيدند.
اما آنچه ما انسان هاي قرن ۲۱ به نام اتو مي شناسيم وسيله اي است كه اروپايي ها از قرن چهاردهم از آن استفاده مي كنند. اتوي تخت از يك صفحه آهن با دسته فلزي تشكيل شده بود. براي اينكه اتو داغ شود، آن را روي آتش نگه مي داشتند يا كاملا در آتش مي گذاشتند. وقتي اتوي تخت را روي يك پارچه مي گذاشتند بايد آن را با دستگيره برمي داشتند. يك تكه پارچه نازك بين لباس و اتو مي گذاشتند تا دوده هاي روي اتو لباس را كثيف نكند. با اتوي تخت اتوكاري مي كردند تا خنك شود. در آن زمان خيلي از مردم چند اتوي تخت داشتند و وقتي با يكي كار مي كردند بقيه را گرم مي كردند تا اتوكاري براي گرم كردن آن قطع نشود.
تقريبا در قرن پانزدهم پيشرفتي در ساخت اتوي تخت حاصل شد. در اين زمان جعبه داغ كه به اتوي جعبه اي هم معروف است ساخته شد كه درون آن سوراخ بود. اين اتو فلزي بود و كف تخت و يك دستگيره داشت. داخلش زغال داغ، آجر، تكه هاي فلز يا چيز ديگر داغ مي گذاشتند. با اين اختراع نياز به پارچه اضافي بين اتو و لباس از بين رفت چون ديگر اتو لباس را كثيف نمي كرد.
هم اتوي تخت و هم اتوي جعبه صدها سال استفاده مي شدند اما بيش تر ابداعات مربوط به اتو در قرن نوزدهم اتفاق افتاد. وقتي قالب گيري آهن در اوايل قرن نوزدهم انجام شد بعضي مشكلات اتوهاي تخت مرتفع شد. با ظهور كوره هاي قالبگيري آهن اتوهاي تخت را روي آن ها گرم مي كردند كه خيلي تميزتر از آهن بود. در سال هاي دهه ۱۸۲۰ ميلادي اتوي تخت را با قالب گيري درست كردند. اين اتوها را اتوي ملول مي ناميدند چون ۵ الي ۶ كيلو وزن داشتند و حركت دادن آن ها خيلي سخت بود.
اتوهاي ملول هم مانند اتوهاي تخت روي كوره گرم مي شدند اما معمولا يكنواخت گرم نمي شدند، همچنين دسته آن ها هم گرم مي شد كه موجب بروز مشكلاتي براي استفاده كننده مي شد. مري پاتز آمريكايي در ۱۸۷۰ اين مشكل را حل كرد. او قالبي مقوايي درست كرد و آن را با گچ پاريسي پر كرد. اين قالب دور بدنه اتو قرار مي گرفت و آن را خنك تر و از طرفي اتو را داغ تر نگه مي داشت. پاتز همچنين دسته چوبي جداشدني فنرداري براي اتوي ملول درست كرد.
وقتي كه در اواخر سال هاي قرن نوزدهم گاز در خانه هاي آمريكا در اختيار مردم قرار گرفت اتوهاي گازي ساخته شدند كه اولين آنها در سال ۱۸۷۴ ثبت شده است. هر خانه اي خط گاز داشت و اتوي گازي به لوله خط گاز وصل مي شد. اين اتو يك سوزاننده داشت كه گاز در آن جريان مي يافت.
وقتي سوزاننده را با كبريت روشن مي كردند اتو گرم مي شد. اين اتو زيادي داغ بود و گاهي گاز آن نشت مي كرد اما وزن آن ها كم تر از اتوهاي ملول بود. پس از اين نوع اتوهايي با ساير سوخت ها به بازار آمدند. اين اتوها با روغن، گازوييل، پارافين و ساير سوخت ها گرم مي شدند.
اتوي برقي در سال هاي دهه ۱۸۸۰ اختراع شد. در اين زمان برق در بيش تر خانه ها در دسترس بود. نخستين اتوي برقي را هنري دبليو سيلي در ۱۸۸۲ به ثبت رساند. اتوي اختراعي او با سيم هاي جداشدني به برق وصل مي شد. برق سيم پيچ هاي داخلي اتو را گرم مي كرد اما اتوي سيلي مانند خيلي از اتوهاي الكتريكي اوليه سيم برق نداشت. اتو روي يك پايه گرم مي شد. مشكل مهم اتوي سيلي اين بود كه خيلي آرام آرام گرم مي شد و پس از استفاده خيلي زود سرد مي شد و بايد مدام آن را گرم مي كردند.
با تحويل قرن فناوري ساخت اتو پيشرفت قابل ملاحظه اي كرد و اتو در خانه هاي آمريكا به وسيله اي متعارف بدل شد. در ۱۹۰۳، سيم اتوها مستقيما به همان جا كه آن ها را مي فروختند وصل مي شدند. كنت ريچاردسون يك كف صفحه اي اختراع كرد كه پيشرفت مهمي محسوب مي شد كه كف اتوها از كجا و چطور گرم بشوند. لبه اتوي او گرم تر از مركز بود و نقطه داغ به حساب مي آمد.
در ۱۹۲۰، جوزف ماير با افزودن يك كنترل گر خودكار دما از جنس نقره اتو و سيم را متحول كرد. ترموستات خيلي زود به ويژگي استاندارد اتو بدل شد. نخستين اتوهاي بي سيم در سال ۱۹۲۲ ساخته شدند اگرچه از آن ها استقبالي نشد. نخستين اتوهاي بي سيم موفق در ۱۹۸۴ ساخته شدند.
در ۱۹۲۶ اتوي بخار را شركت الدك به بازار عرضه كرد. پيش از آن استفاده كننده روي لباس خشك آب مي پاشيد يا لباس را وقتي هنوز تر بود اتو مي كردند. اتوي بخار يك محفظه آب داشت كه آب گرم شده در آن به بخار تبديل مي شد و از حفره هاي كوچك صفحه كف بيرون مي آمد. از اتوي بخار هم تا سال هاي دهه ۱۹۴۰ استقبالي نشد.
ادوارد شراير در ۱۹۳۸ راه حلي براي مشكل زنگ زدن كف اتوها پيدا كرد. او آلياژي توليد كرد كه زنگ نمي زد و چكه نمي كرد. اتوهايي كه مي شد در آن ها حالت هاي بخار يا خشك را انتخاب كرد در دهه ۱۹۵۰ و نخستين اتو كه خودكار خاموش مي شد در ۱۹۸۴ عرضه شد.
اتوهاي امروزي در كف پوشش نچسب دارند كه ابداع آن به سال ۱۹۹۵ برمي گردد. بيش تر اتوها بدنه پلاستيكي دارند و سوراخ هاي بيش تر كف كه اجازه عبور بيش تر بخار را مي دهد از مزاياي اتوي خوب محسوب مي شوند. در ۱۹۹۶ فقط در آمريكا بين ۱۳ تا ۱۴ ميليون اتو از انواع مختلف به فروش رفته است.
تا سال ۱۹۰۰ لباس يا كتان بر روي تخته اي كه با بالشت، پتو يا ورقه هاي آهني پوشانده شده بود با صفحات بزرگ آهني كه گرم شده بودن پرس يا به وسيله ي اتوهاي مرسوم در آن زمان اتو مي شدند اين روش كاري بيشتر در كارخانجات بزرگ لباس و شويندگان لباس رواج داشتند.
رفته رفته اين روش به خانه ها راه يافت (قرن ۱۹) و صاحبخانه ها مستخدمان خود را مجبور مي كردند كه لباس هايشان را بر روي تخته اي چوبي كه با لايه اي فلزي پوشانده شده بودو مابين پشتي صندلي و ميز قرار مي گرفت اتو كنند.