در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی‌ترین نوشته‌ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ درباره وجه تسمیه این ورزش است.
اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان می‌دهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است و اولین مقررات این ورزش در سال ۱۸۴۵ در این مدرسه تهیه شده است.
یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال (ناحیه‌ای در جنوب اسکاتلند) بازی می‌شد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش می‌کردند. دروازه‌ها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای هم‌جوار فراهم می‌شد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده می‌شد.
راگبی در ایران
راگبی در ایران ورزشی جوان و در حال پیشرفت است. برخلاف ظاهرپر برخورد و مهیج این ورزش، اعضای این کمیته و بازیکنان این ورزش بیش از۷۰ درصد ازقشرهای تحصیل کرده جامعه و جزء متخصصین هستند.
تعریف کاملی از راگبی
راگبی 15 نفره یا اتحاد راگبی به هم‌راه راگبی 13 نفره یا راگبی لیگ یکی از دو شکل مهم ورزش راگبی است. نوع دیگری از راگبی با 7 بازی‌کن نیز وجود دارد که با کمی تغییر در قوانین و به شکلی سریع‌تر بازی میشود. راگبی 7 نفره در برنامه‌ی مسابقه‌های برخی از المپیادهای ورزشی مانند بازی‌های آسیایی، برگزار میشود.
نام کامل این ورزش در زبان انگلیسی، راگبی یونیون فوتبال (Rugby union football) است. در کشورهایی که این ورزش طرفداران زیادی دارد، این رشته را راگبی آنین یا فقط آنین می‌نامند، مانند: استرالیا، نیوزلند، جزایر اقیانوسیه و بریتانیا.
راگبی برخلاف اکثر رشته های ورزشی از هر فیزیک بدنی برای جذب استقبال میکنه. چون تو راگبی برای هر پستی یه فیزیک مناسب اون پست میخواد. پس با هر وزن و قدی که دارید اگر به ورزش های پرهیجان و تیمی علاقه دارید و میخواید شانستون رو برای پیشرفت تو یه مسیر جدید امتحان کنید پس باید بگم شما به راگبی احتیاج دارید. حتی اگه صرفا علاقه مندید ولی ورزشکار نیستید باید بگم بازم راگبی گزینه خوبی برای شماست.
مسابقه‌ها:
جام جهانی راگبی مهم‌ترین تورنمنت این رشته‌ی ورزشی است. این مسابقه‌ها پس از جام جهانی فوتبال و المپیک، مهم‌ترین و پربیننده‌ترین مسابقه‌های ورزشی دنیاست.
در آخرین دوره‌ی این رقابت‌ها در سال 2007، آفریقای جنوبی به مقام قهرمانی رسید.
مسابقه‌های قهرمانی شش ملت و رقابت‌های سه ملت، دو تورنمنت مهم دیگر ورزش راگبی هستند. قهرمانی شش ملت هر سال میان شش کشور صاحب راگبی اروپا، یعنی انگلیس، ولز، ایرلند، اسکاتلند، فرانسه و ایتالیا برگزار میشود.
مسابقه‌های قهرمانی سه ملت میان سه کشور نیم‌کره‌ی جنوبی، یعنی آفریقای جنوبی، استرالیا و نیوزلند برگزار میشود. تیم ملی آرژانتین که در آخرین دوره‌ی جام جهانی به مقام سوم دست یافت از سال 2008 در این مسابقه‌ها حاضر خواهد شد.
طرز بازی:
مسابقه‌های راگبی در دو نیمه‌ی 40 دقیقه‌ای برگزار میشود. بین دو نیمه زمان استراحت 10 دقیقه‌ای وجود دارد. مسابقه‌های رده‌ی سنی زیر 19 سال و پایین‌تر در 70 دقیقه برگزار میشود.
هر مسابقه یک داور و دو کمک‌داور دارد و استفاده از دوربین‌های تلویزیونی برای کمک به داور هم رایج است.
هدف مسابقه کسب امتیاز است. کسب امتیاز به دو روش زیر انجام میشود:
ترای (Try): زمین گذاشتن توپ در محوطه‌ی دروازه‌ی حریف یک ترای به حساب می‌آید و پنج امتیاز دارد.
گل: گذراندن توپ با ضربه‌ی پا از بین دو تیرک عمودی و بالای تیرک افقی دروازه‌ی حریف، که به 3 روش انجام می‌گیرد:
الف- در جریان بازی (Dropped Goal): در این حالت توپ باید قبل از شوت، زمین را لمس کرده باشد. این گل 3 امتیاز دارد.
ب) پنالتی (penalty): یک ضربه‌ی ایستگاهی است که در صورت خطای بازیکنان تیم حریف زده میشود و 3 امتیاز دارد.
ج) جایزه (Conversion): بعد از به ثمر رساندن «ترای» یک ضربه‌ی ایستگاهی به تیم جایزه داده میشود. گل کردن این توپ 2 امتیاز دارد.
توپ:
توپ استاندارد راگبی 15 نفره این شرایط را داراست:
طول: 28 سانتی‌متر.
محیط (در طولانی‌ترین قسمت): 56 سانتی‌متر.
محیط (در عریض‌ترین قسمت): 28 تا 30 سانتی‌متر.
وزن: 410 تا 460 گرم.
زمین بازی:
زمین باید حداکثر 100 متر طول و 70 متر عرض داشته باشد. محوطه‌ی گل، یعنی زمین آن سوی خط عرضی هم حداقل 10 و حداکثر 22 متر باید ادامه پیدا کند. تیرهای دروازه در مرکز محوطه‌ی گل حریف قرار مي‌گیرند و 5 تا 6 متر از هم فاصله دارند و یک تیرک افقی در ارتفاع 3 متری آن‌ها قرار می‌گیرد. ارتفاع تیرک‌های عمودی بایستی بیش از 4 متر باشد. به این ترتیب دروازه شکل H پیدا می‌کند.
- در طول مسابقه هر تیم صاحب توپ سعی دارد توپ را به محوطه‌ی گل حریف برساند. برای ای کار، پاس دادن توپ با دست به سمت جلو ممکن نیست. توپ را فقط مي‌توان به طرفین یا عقب پرتاب کرد.
- پاس دادن توپ با دست نبایستی به سمت جلو انجام شود. شوت کردن توپ با پا به سمت جلو ممکن است؛ اما پس از آن امکان پاس توپ وجود ندارد.
ممنوعیت پاس به جلو موجب میشود که همه‌ی بازیکنان هم‌تیمی که از بازی‌کن صاحب توپ به دروازه‌ی حریف نزدیک‌تر هستند، در موقعیت آفساید قرار داشته و در صورت دخالت در جریان بازی خطاکار به حساب مي‌آیند.
نکته: در راگبی استفاده از پا بیش‌تر برای زدن ضربه‌های نهایی به سمت دروازه و پاس‌های بلند استفاده میشود.
- در حین بازی، بازیکنان تیم حریف برای تکل بازی‌کن صاحب توپ، یعنی گرفتن و انداختن او به روی زمین تلاش می‌کنند. در این وضعیت بازی‌کن صاحب توپ نمی‌تواند توپ را نگه دارد و باید آن را پاس داده یا آزاد کند.
تغذیه در آسیب‌های ورزشی راگبی
همان‌طور که ذکر شد راگبی از ورزش‌های پُر برخورد بوده و احتمال آسیب‌دیدگی در این رشته ورزشی بسیار بالا است. در صورت آسیب‌دیدگی یک ورزشکار نکات زیر را باید در برنامه غذایی روزانه او در نظر گرفت:
نخست آن‌که کنترل انرژی دریافتی و مصرفی به دقت و روزانه انجام شود تا مبادا تغییر بافت و افزایش وزن ایجاد گردد. این نکته به ویژه در آسیب‌دیدگی‌های طولانی‌مدت اهمیت بیشتری دارد.
دوم آن‌که نوع آسیب‌دیدگی و تأثیر آن بر دریافت مواد غذایی کنترل شود. به عنوان مثال آسیب به نواحی سر و گردن این ورزش‌کاران می‌تواند بلع و مصرف مواد غذایی را به شدت تحت تأثیر قرار داده و تامین نیاز تغذیه‌ای فرد را دچار اختلال کند.
سومین نکته تغذیه‌ای مرتبط با آسیب‌دیدگی‌های ورزش راگبی استفاده از مواد ضد التهاب برای کنترل و کاهش شدت علائم ایجادی است. در این بین اسیدهای چرب امگا-۳ بهترین توصیه به نظر می‌رسند مشروط بر آن که از دریافت مقادیر کافی ویتامین E و مواد آنتی‌اکسیدان اطمینان داشته باشیم.