اولین سوال برای افرادی که آشنایی با پاراگلایدر ندارند و پرواز با پاراگلایدر را تجربه نکرده‌اند این است که پاراگلایدر چیست و چگونه کار می‌کند؟ نحوه پرواز بدون نیروی پیشرانه برای این وسیله چگونه است؟ پروزا تفریحی دونفره به چه شکل انجام میشود؟ همچنین بسیاری از افراد پاراگلایدرسواری را با پرواز با کایت وسقوط آزاد با چترنجات اشتباه می‌کنند و تفاوت پاراگلایدرسواری و پاراسیل برای برخی افراد گمراه کننده است.
پاراگلایدرسواری چگونه است؟
پاراگلایدرسواری نزدیکترین تجربه پروازمشابه پرنده برای انسان است. پرواز با پاراگلایدر یک تجربه هیجان‌انگیز، ایمن و مشابه پرواز و لمس آسمان به ساده ترین شکل آن است. شما با پوشیدن تجهیزات و چتر پاراگلایدر و قرار گرفتن در یک تپه یا کوه می‌توانید با دویدن و باد کردن چتر با هوا خود را به پرواز دربیاورید. پس از تیک آف و به پرواز درآمدن یک خلبان حرفه‌ای پارا گلایدر می‌تواند با استفاده از جریانات ترمال و حرارتی به ارتفاع خود نیز بیافزاید. پس در پرواز با پاراگلایدر امکان افزایش و کاهش ارتفاع وجود دارد.
فرود آمدن با پاراگلایدر نیز ساده است. خلبان می‌تواند با هدایت چتربه سطح مناسب برای فرود به آرامی به روی زمین فرود بیاید.
عناوین لازم برای پرواز با پاراگلایدر
پرواز با پاراگلایدر مثل دیگر فعالیت ها احتیاج به امکانات و ابزار دارد که استفاده بعضی از آن ها اجباری و بعضی دیگر پرواز و لذت آنرا بیشتر و راحت تر می نماید. از جمله ابزار پاراگلایدر عبارتند از:
- کلاه ایمنی
- چتر نجات
- رادیو بیسیم
- دستکش
- هارنس
- لباس استرج
- پوتین
- ایربگ
پاراگلایدر چگونه بوجود آمد؟
پاراگلایدر از اروپا سرچشمه گرفت و سپس در طول سالیان بعد، از چترهای هدایت شونده به بال پرنده توسعه یافت. امروزه پاراگلایدر یک بال بیضی شکل است که به انسان قدرت پرواز کردن می بخشد.
محل مناسب برای به پرواز درآوردن پاراگلایدر کوهها و تپه های به هم پیوسته مشرف به دشت می باشد. محل برخواستن میبایست دارای شیب مناسب باشد. با پاراگلایدر از دیواره ها و صخره ها نمی توان پرید.هنگام برخواستن لازم است باد مناسب از سمت دشت به طرف کوه وجود داشته باشد و خلبان با دویدن در سراشیبی رو به باد به طرف دشت به پرواز در خواهد آمد.
تاریخچه پاراگلایدر
نخستین قدم ها در جهت شکل گیری چتربال در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا صورت گرفت. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می شد این روش تا پیش از اختراع شاتل ها رواج داشت ولی در خلال این مطالعات فعالیت های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله ای به نام چتربال وجود نداشت تا این که در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از پاراگلایدر استفاده کردند.
البته وسیله ای که آنها از آن استفاده می کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شباهت داشت و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد. پایین آمدن از کوه با چتربال انگیزه ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط گوناگون جهان تبدیل شده است. در این راستا کارخانه هایی برای تولید پاراگلایدر به وجود آمد که در پیشرفت و تکامل چتربال بسیار مؤثر بودند.
با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری بخود گرفت ولی پرواز با کایت به دلایلی مثل سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود. اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن پاراگلایدر، بخشی از این مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود.
پاراگلایدر در ایران
ورزش پاراگلایدر در ایران زیر مجموعه ای از ورزش های هوایی محسوب می شود و متولی آن در کشور انجمن ورزش های هوایی ایران است که تحت نظر فدراسیون انجمن های ورزشی فعالیت خود را انجام می دهد.
این ورزش در کشورمان ایران تقریبا از سال 1993 شروع به فعالیت کرده است. هم اکنون در بیشتر نقاط کشور این ورزش مهیج انجام می شود و در بسیار از مناطق کشور مسابقات وجشنواره های مختلفی برای علاقمندان و طرفدارن این ورزش مفرح برگزار می گردد.
تجهيزات لازم برای پرواز با پاراگلایدینگ
پاراگلایدر: بال یا دستگاهی پرنده، در گروه هوانوردی فوق سبک است. در مجموع دستگاهی پرنده برگرفته شده از چتر نجات که دارای ساختاری غیرثابت بوده و دستگاهی بدون موتور (فن) است و در هنگام پرواز از نظر شکل ظاهری، هلالی شکل با قوصی رو به زمین می باشد.
وسیله ای پروازی ساده ولی با فلسفه از جنس نايلون نفوذناپذير هوا ساخته شده است (امكان عبور هوا از آن وجود ندارد) . وقتی از هوا پر می شود به بالی يكپارچه و جامد تبدیل می شود، شكل ايجاد شده فقط با فشار باد پابرجا می ماند.
پاراگلایدرهای امروزه مساحتی حدود 20 الی 30 متر مربع دارند. سلولهایی در لبه های حمله آنها قرار دارد که باعث شده هوا بین لایه رویین و لایه زیرین چتر حبس شود و چتر شکل پروازی اصطلاحا (ایرفویل) به خود گیرد. پاراگلایدر توسط بندهای هدایت به راست و چپ فرماندهی میشود و قابلیت کم کردن و زیاد کردن سرعت خود را توسط این بندها دارد.
نسبت سرش پاراگلایدرهای امروزه حدودا یک به هشت و سرعت آن 50 الی 60 کیلومتر در ساعت می رسد. طی کردن مسا فت های 40 ، 50 کیلومتری جزو کارهای روزمره خلبانان پاراگلایدر به شمار می رود.
یکی از مهمترین ویژگیهای مهم سهولت استفاده از این بال در حمل و نقل آن می باشد بطوریکه جهت آماده شدن خلبان برای پرواز یا همچنین جمع نمودن بال بعد از پروازی دلنشین، خود خلبان به تنهایی و بسادگی می تواند کلیه مراحل را انجام دهد. تمامی تجهيزات لازم برای پرواز (بال، صندلی پرواز و چتركمكی) همگی در يك كوله پشتی جمع شده و ميتوان به هركجایی، آن را با خود برد.
دیگر تجهیزات ضروری: کلاه، رادیو بیسیم، لباس مخصوص پرواز، پوتین مناسب پرواز و دستکش