در سال ۱۹۹۹ اولین وینگ‌سوت‌های مدرن به طور تجاری تولید شد و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت.
ورزشکاران وینگسوت می‌توانند از هر ارتفاعی که توانایی دارند پرواز و در انتها برای فرود آمدن چتر خود را باز کنند.
این ورزش انواع مختلفی دارد که می‌توان به وینگسوت مسافت، وینگسوت آکروباتیک و مانور و همچنین وینگسوت بیس‌جامپ اشاره کرد.
رکورد بزرگ‌ترین پرش وینگسوت که به شکل یک الماس در هوا بود سال ۲۰۱۲ توسط ۱۰۰ پرنده در کالیفرنیا زده شد.
رکورد طولانی‌ترین پرش وینگسوت به طول ۷.۵ کیلومتر را یک آمریکایی در سال ۲۰۱۱ شکست.
رکورد سریع‌ترین پرش هم با سرعت ۳۶۳ کیلومتر بر ساعت توسط یک فرد ژاپنی زده شده است.
ایرانی‌های وینگ سوتر
پرواز با وینگ سوت مقدماتی دارد که رسیدن به آن بسیار سخت و زمان‌گیر است. انجام بیش از 200پرش استاندارد از ارتفاع 13 هزار پایی (نزدیک به 4کیلومتر) مجوز شروع یادگیری پرواز با وینگ سوت است. به عبارت دیگر تنها افرادی می‌توانند وارد این رشته از پرواز شوند که 200 بار از ارتفاع 13 هزارپایی به‌صورت استاندارد پریده باشند. تعداد ایرانی‌هایی که با این لباس پرواز می‌کنند بسیار محدود است. کم بودن امکانات لازم برای انجام پرش‌های سقوط آزاد منظم و هزینه بالای این ورزش ازجمله موانعی است که باعث می‌شود تعداد افرادی که موفق می‌شوند با وینگ سوت پرواز کنند بسیار محدود باشند. ازجمله ایرانی‌هایی که در این رشته فعال هستند می‌توان به رضا مرادی، سارا ساعتچی، عماد مظلومیان، مهدی نقدی پری، شهرام تمیمی، نیما ابازری، محسن مداح و ارشا اقدسی اشاره کرد.
مشکلات وینگ سوت در ایران
عماد مظلومیان با داشتن بیش از 1000 پرش سقوط آزاد از هواپیما و تجربه بیش از 200 پرواز با وینگ سوت در رابطه با مشکلات و موانع موجود بر سر یادگیری وینگ سوت در ایران می‌گوید: «عدم‌وجود امکانات کافی و در دسترس، نبود مربی کارکشته، نداشتن لباس‌های استاندارد، نداشتن پرش‌های منظم سقوط آزاد ازجمله مهم‌ترین موانع برای تجربه این ورزش فوق‌العاده پرهیجان در ایران است. ایرانی‌ها در این ورزش عموماً در خارج از کشور دوره می‌بینند و پرش و پرواز را تجربه می‌کنند. چهره‌هایی مانند رضا مرادی با داشتن بیش از 1700 سقوط آزاد و بیش از 700 پرواز با وینگ سوت فعالیت قابل‌توجهی در این رشته دارد و خانم سارا ساعتچی هم با داشتن بیش از 1800 بار سقوط آزاد و بیش از 650 پرواز با وینگ سوت ازجمله ایرانی‌های فعال در این رشته هستند که به دلیل نبود بسترهای لازم در ایران فعالیت خاصی انجام نمی‌دهند.»
همه چیز درباره وینگسوت
وقتی به وینگسوت های مختلف، فارغ از سایز ها کوچک و بزرگ و طراحی های گوناگونی که دارند نگاه می کنیم، یک اصل مهم در همه آنها رعایت شده است. همه وینگسوت ها دارای دو بال پرواز روی دست ها و یکی بین پاها می باشند. بال های وینگسوت به دلیل شکل ایرفول گونه خود (مانند بال هواپیما) در جریان هوا به پرواز در می آید. وینگسوت می تواند مانند هواپیما روی آسمان شناور مانده و توسط تغییر وضعیت بال های خود، تغییر جهت دهد.
وینگسوت ها از نوع مخصوص از پارچه نایلونی نرم، سبک و با تراکم بسیار بالا ساخته می شوند. طراحی و دوخت وینگ سوت به نحوی است که می توان آن را مانند لباس به راحتی پوشید و روی بدن محکم کرد. طراحی بازوهای وینگسوت مانند ایرفویل بال های هواپیماست که این به پرواز و حرکت رو به جلوی ما کمک می کند.
حرکت رو به جلوی یک وینگسوت مدرن دارای نسبتی در حدود ۲.۵ به ۱ است به معنای ساده مثلا وقتی وینگسوت دو و نیم متر به جلو می رود یک متر هم پایین می آید. بیرون پریدن از هواپیما و دیگر وسیله ها دارای تکنیک های خاصی است که ورزشکار ملزم به رعایت همه نکات ایمنی آنهاست.
مدت‌زمانی که یک پرنده می‌تواند با وینگسوت پرواز کند بیشتر از سقوط آزاد است. در واقع شخص مانند پرنده ای در هوا به پرواز در می آید و در آخر برای فرود آمدن به زمین، چتر نجات باز شده و فرد به طور آهسته به زمین می رسد.
تفاوت وینگسوت با پاراگلایدر و چتربازی سقوط آزاد
با وینگسوت می توان با سرعت خیلی زیاد در آسمان به این طرف و آن طرف پرواز کرد و باید از داخل یک هواپیما و یا از یک صخره و پرتگاه مرتفع برای رسیدن به ارتفاع مناسب در آسمان بیرون پرید است. سرعت حرکت رو به جلو و پرواز وینگ سوت آنقدر زیاد است که با خود آن به تنهایی نمی شود فرود امنی داشت و باید حتما در انتهای پرواز از چتر نجات استفاده کرد.
این در حالی است که با چتر های سقوط آزاد و همچنین پاراگلایدر می توان سریعا سرعت را کم کرده و فرود خیلی نرمی داشته باشیم. وینگسوت به اسکای دایور ها و بیس جامپر ها این امکان را می دهد تا در آسمان مثل یک پرنده به پرواز درآمده، دست های شان را باز کرده و در آسمان گشتی بزنند. برای قرن ها افراد پیشگام در هوانوردی تلاش کردند تا با اتصال بال های مصنوعی به دست ها و پشت خود، به این امر مهم دست یابند. وینگسوت یا همان لباس بالدار (لباس خفاشی) نتیجه این همه تلاش انسان برای پرواز مانند یک پرنده است.
تا زمانی که در ارتفاع مناسب هستید و چتر خود را باز نکرده اید می توانید با وینگسوت خود در آسمان بچرخید و حرکات آکروباسی و نمایشی اجرا کنید.
کوردداران سرعت و ارتفاع
سرعت پرواز با وینگ سوت بسیار زیاد است و خلبان در حالی که در حال کم کردن ارتفاع است با سرعتی بیش از 300 کیلومتر در ساعت پرواز می‌کند که از سرعت سقوط آزاد هم بیشتر است. 22 می 2017 فراسر کورسان، ورزشکار بریتانیایی با ثبت رکورد 396 کیلومتر در ساعت رکورد سریع‌ترین پرواز با وینگ سوت را به‌نام خود ثبت کرد. اولین تلاش برای این نوع پرواز سال 1912 انجام شد که یک خیاط فرانسوی با نام فرانس رشلت با لباسی شبیه وینگ سوت تلاش کرد با اختراع جدیدش از برج ایفل به پایین بپرد که در این تلاش ناکام ماند و کشته شد. سال 2013 یک وینگسوت بیس‌جامپر روسی از بخشی از قله اورست با ارتفاع 7220 متری به‌صورت بیس جامپینگ (پرش از ارتفاع ثابت) به پایین پرواز کرد که تا به امروز این رکورد شکسته نشده است. عموما مسافتی که یک وینگ سوت بیس جامپر طی می‌کند بسیار محدود است و رکورد بلندترین مسافت طی شده متعلق به دین پاتر است که در مدت 3 دقیقه و 20 ثانیه مسافتی معادل با 7500متر را طی کرده است.