۱. به رفتار خوب نوجوان‌تان پاداش بدهید
برای رفتار با نوجوانان پاداش را فراموش نکنید. پاداش، نتیجه‌ی بهتر و سریع‌تری از تنبیه دارد و باعث می‌شود نوجوان احساس بهتری نسبت به خودش داشته باشد. وقتی ما از دست فرزندمان بابت انجام ندادن تکالیفش ناراحت هستیم تنبیه جواب نمی‌دهد. اتفاقا فرزندتان به خاطر پیش‌داوری منفی‌ای که دارد منتظر همین تنبیه از طرف شماست. پس دست نگه دارید. بیشتر روی نقاط قوتش تمرکز کنید و به او پاداش بدهید. به جای اینکه فرزندتان را به‌خاطر گرفتن نمره‌ی کم در ریاضی سرزنش کنید یا اجازه ندهید با دوستانش بیرون برود، به‌خاطر کارهای خوبی که انجام می‌دهد به او پاداش بدهید. وقتی مسئولیت‌پذیری او را می‌بینید یا وقتی نمره‌ی خوبی در ریاضی می‌گیرد به او پاداش بدهید، رفتار محبت‌آمیز داشته باشید و او را ببوسید.
وقتی که فرزندتان بیشتر از پول توجیبی‌‌اش خرج می‌کند، به‌جای اینکه با نپرداختن هزینه‌ی موبایلش او را تنبیه کنید به‌دنبال فرصت‌هایی باشید که به او پاداش بدهید مثل وقتی‌که دخل‌وخرجش را تنظیم یا پس‌انداز می‌کند. به جای عصبانی شدن از نوجوان‌تان بابت انجام ندادن کاری که دوست داشتید عملی کند، وقتی حرف‌گوش‌کن می‌شود او را به سینما ببرید و لحظات خوشی را برایش خلق کنید.
وقتی حرف از پاداش به میان می‌آید بیشترِ والدین فکر می‌کنند منظور فقط پول و هدیه است. اما در حقیقت زمانی که برای فرزندتان صرف می‌کنید، پختن غذای مورد علاقه‌‌اش، بیان کلمات محبت‌آمیز در برخورد با او و حتی در آغوش گرفتنش هم پاداش است. البته اگر وضع مالی‌تان خوب است، بد نیست دست به جیب هم بشوید!
۲. در سخت گیری هایتان افراط و تفریط نکنید.
والدین گاهی با این احساس که کنترل نوجوان از دست شان خارج شده با هر قدم اشتباه او، سرزنش اش می کنند. برخی دیگر برای این که در روابط شان با فرزند دچار مشکل نشوند یا دلخوری پیش نیاید و روابط در صلح و صفا باقی بماند، از خطاهای او به راحتی می گذرند. به شما هشدار می دهیم که هیچ کدام از این روش ها درست نیست. باید بین آزادی هایی که به او می دهید و فرمانبرداری او از قوانین شما تعادلی برقرار شود. اگر به مطیع بودن او بیش از حد تاکید کنید، موفق خواهید شد که همیشه مطابق با میل شما رفتار کند اما به چه قیمتی؟ نوجوانی که در محیطی با سخت گیری زیاد رشد کرده است، قدرت حل مشکلات و مدیریت آن را از دست خواهد داد، چون این شما بوده اید که همیشه به جای او تصمیم گرفته اید. با این حال، نظم و انضباط کم هم چاره ساز نیست. نوجوانان به قوانینی روشن و واضح نیاز دارند تا از آن برای کشف دنیای بزرگ تر استفاده کنند. شما به عنوان پدر و مادر، مسئولیت آموزش ارزش ها و قوانین خانواده به فرزندتان را دارید. یادتان باشد که تاثیر و نفوذ شما بر بچه ها، خیلی عمیق تر از آن است که فکرش را بکنید. با وجود این که این تمایل از طرف فرزند شما معمولا در ظاهر نشان داده نمی شود، زمان بیشتری برای بودن با نوجوان خود سپری کنید.
توصیه مهم ما به شما چیست؟
برایش خانه ای امن و صمیمانه فراهم کنید تا مطمئن شود که هر بار بعد از هر شکست می تواند به آغوش گرم خانواده اش برگردد.
۳. با فرزندتان درد و دل نکنید.
دانشمندان سالها پیش با نسلي از دختران روبه رو شدند كه رفتارشان نشان از مورد تجاوز گرفتنشان در كودكي داشت، این در حالي بود كه هيچ تجاوزی صورت نگرفته بود. تحقیقات این را نشان داد که تمامی اين دختران در كودكي سنگ صبور مادرانشان بودند. يعني به روح و روان كودك تجاوز شده است .
۴. هرگز در مورد کسی با کودکتان درد و دل نکنید
اين مصداق بارز تجاوز به یک كودك است. درد دل کردن با کودکان بزرگ ترین خطایی است که پدر و مادر می توانند در حق فرزند خود مرتکب شوند. دخترانی که مادرانشان با آن ها درد ودل می کنند در زندگی خود درد بزرگی را حاصل از کوهی تجربه که هرگز برای آن ها پیش نیامده است را احساس خواهند کرد. گاهی موجب سردرگمی کودک می شود و نمی داند این درد عظیم از کجا آمده است. با این کار شما حق شناخت انسان های اطرافش را از او گرفته اید. عموما مادران نا آگاه برای رهایی از فشارهای زندگی با دخترشان درد ودل می کنند و دردناک ترین عملی برخی ازاین مادران انجام می دهند این است که کودک خود راه حل می خواهند و فشار و ناامنی برای کودک ایجاد می کنند که گویا او باید برای مادرش چاره جویی کند و وظیفه حراست از مادر به او محول شده است.
درد دل کردن والدین با فرزندان پیامدهای ناگوار روحی دیگری را نیز برای این کودک به ارمغان دارد، از آن جمله حس انتقام جویی و علائمی همانند تجاوز.
علائم روحی و روانی کودکی که به اصطلاح مونس پدر و مادرش بوده است و مدام از او تقدیر می گردد که محرم درد ودل والدین است، جنبه های بدی دارد و این درد دل های مداوم آن ها در کودک احساسی را ایجاد می کند همانند احساسی که کودکی که به او تجاوز شده تجربه می کند.
برای جلوگیری از نابود کردن فرزندتان و عواقب دردناکی که آن کودک متحمل خواهد شد، تصمیم بگیرید که نام دیگر درد دل را بر غیبت نگذارید. یعنی غیبت نکنید و بگویید این درد دل بوده است… و آن را جلوی کودکتان تعریف نکنید. برای تسکین درد خود می توانیم به مشاور مراجعه کنید.